H συζήτηση για την ιστορία στην Ελλάδα στρέφεται γύρω από μερικούς βασικούς άξονες όπως είναι:
α. το ένδοξο παρελθόν (ιστορία, φιλοσοφία, επιστήμες, Όμηρος, Λεωνίδας, Θερμοπύλες, Περικλής, Σαλαμίνα, Σπαρτιάτες, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Μέγας Αλέξανδρος, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Ρήγας Φεραίος, Κολοκοτρώνης, Ελευθέριος Βενιζέλος κ.ά.) το οποίο έχει δώσει τα φώτα του σε όλη την οικουμένη.
β. η αδιάπτωτη συνέχεια του ελληνικού έθνους (όπου η Ελλάδα μοιάζει μ’ ένα καράβι που ταξιδεύει από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την κλασική Αθήνα και από τη Νέα Ρώμη μέχρι σήμερα).
γ. η εχθρότητα των ξένων (Πέρσες, Τούρκοι, Εβραίοι, Φράγκοι, Γερμανοί, Άγγλοι, Αμερικάνοι, Σλάβοι κ.ά.) προς την Ελλάδα (όποια μορφή κι αν έχει) και κάθε τι ελληνικό καθώς και τις ατέρμονες απόπειρές τους να την καταστρέψουν.
Αυτή η θεματολογία μπορεί να μοιάζει τυχαία ως προς τη συγκρότηση της, ωστόσο, πηγάζει από μια συγκεκριμένη πολιτικό-κοινωνική τοποθέτηση και θεώρηση, αρχικά μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και το τέλος των εθνικιστικών προσδοκιών (Μεγάλης Ιδέας) και στη συνέχεια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου όπου κύριο μέλημα της άρχουσας τάξης της χώρας ήταν ο έλεγχος του εσωτερικού εχθρού (με ή χωρίς εισαγωγικά). Απαιτούνταν λοιπόν ιστορία ή/και ιστορίες από ιστορικούς κομμένες και ραμμένες στα πολιτικο-κοινωνικά μέτρα της εποχής.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έγιναν ή δεν γίνονται προσπάθειες από αξιόλογους ιστορικούς να ανιχνεύσουν ή να αναδείξουν θέματα που έχουν να κάνουν με την ιστορία της εργατικής τάξης, το γυναικείο ζήτημα, τα κοινωνικά κινήματα, τις μειονότητες (Εβραίοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμηδες κ.ά), την ιστορία των πόλεων, την ιστορία των φυλακών και των φυλακισμένων κ.ά., ωστόσο, απουσιάζουν από τη δημόσια συζήτηση καθιστώντας φτωχότερη μια ουσιαστική συζήτηση για το τι είναι η ιστορία στην Ελλάδα.
